ALBURNUS

ALBURNUS

mons Lucaniae apud Silarum fluv. Alborna, teste Cittadina, et Scipione Mazellâ. Virg. Geogr. l. 3. v. 146.

Est lucos Silari circum, ilicibusque virentem

Plurimus Alburnum volitans, cui nomen asilo

Romanum est, oestron Graii vertêre vocantes.

Observet lector loci huius Deum dictum etiam Alburnum, ut inde Romanum morem teneat, qui Deos locorum eôdem nomine appellabant, quoô ipsa loca. Tertullian. l. adversus Gentes, et contra Maricon. l. 1. c. 18. Vetus erat decretum, ne quis Deus ab Imperatore consecraretur, nisi a Senatu probatus; ut M. Aemylius de Deo suo Alburno. Fuit etiam Alburnus nobilis declamator. Seneca. Item nomen piscis apud Ausonium in Mosella, v. 126.

Quis non et virides, vulgi solatia, Tincas,

Norit? et Alburnos praedam puerilibus bamis? Nic. Lloydius.